Delirium: brutalna prawda, której nie chcesz znać

Delirium. Słowo, które zbyt często pozostaje w cieniu innych dramatycznych diagnoz, a jednak potrafi przewrócić życie do góry nogami w ciągu jednej nocy. Pojawia się nagle, bez ostrzeżenia – rozdzierając spokojną codzienność szpitalnych korytarzy i domowych czterech ścian. W dobie XXI wieku, gdy mamy wrażenie, że medycyna nie zna już tajemnic, delirium wciąż potrafi zaskoczyć, złamać i zostawić po sobie długotrwałe blizny. Według aktualnych danych aż 15-30% wszystkich pacjentów szpitalnych doświadcza tego stanu, a wśród osób starszych odsetek ten sięga nawet 50%. To nie tylko statystyka – to cicha epidemia, która zabija poczucie bezpieczeństwa zarówno chorych, jak i ich rodzin. W tym artykule rozbijamy tabu, sięgamy do źródeł naukowych i szpitalnych historii, by bez cenzury pokazać, czym naprawdę jest delirium, jak je rozpoznać i dlaczego nie wolno go ignorować. Oto pełny obraz majaczenia: od neurobiologii po najnowsze strategie wsparcia i pracy z emocjami – brutalna prawda, której żadne „będzie dobrze” nie zamaskuje.

Czym naprawdę jest delirium? Anatomia chaosu umysłu

Definicja i klasyfikacja: więcej niż tylko majaczenie

Delirium to nagły, przemijający zespół zaburzeń świadomości, uwagi i funkcji poznawczych, często objawiający się dezorientacją, halucynacjami i silnym pobudzeniem lub przeciwnie – apatią i mutyzmem. Nie jest to synonim psychozy czy demencji, choć potrafi zmylić nawet doświadczony personel medyczny. Według klasyfikacji ICD-10 i DSM-5, delirium uznaje się za ostry zespół mózgowy, którego głównymi cechami są:

Według Czytelni Medycznej, delirium nie jest wyłącznie domeną osób starszych lub uzależnionych – dotknąć może każdego w odpowiednich warunkach, szczególnie w wyniku infekcji, urazu, operacji czy nagłego odwodnienia. Ta „anatomia chaosu” wymyka się prostym definicjom i często prowadzi do dramatycznych pomyłek diagnostycznych.

Neurobiologia zaburzenia: co dzieje się w mózgu?

Delirium to efekt gwałtownej burzy neuroprzekaźników. Kluczowe role odgrywają deficyt acetylocholiny oraz nadmiar serotoniny, dopaminy i glutaminianu. Wszystko to prowadzi do zaburzeń transmisji synaptycznej, które przejawiają się jako objawy psychiatryczne i neurologiczne. Często winne są leki, zakażenia, przewlekły stres czy nagłe zaburzenia metabolizmu mózgu. Badania pokazują, że nawet krótkotrwałe niedotlenienie czy zmiany w składzie elektrolitów mogą błyskawicznie wywołać epizod delirium.

Tabela 1: Zmiany w neurochemii mózgu w przebiegu delirium
Źródło: Opracowanie własne na podstawie DOZ, 2024

Delirium a inne ostre stany psychiczne

Wbrew pozorom, delirium nie jest równoznaczne z psychozą czy demencją – chociaż objawy mogą się nakładać, mechanizmy są odmienne. Główne różnice dotyczą dynamiki zmian i odwracalności objawów, co ma kluczowe znaczenie dla wyboru postępowania.

Tabela 2: Różnice między delirium, demencją i psychozą
Źródło: Opracowanie własne na podstawie Czytelni Medycznej, 2024

• Delirium może współistnieć z innymi zaburzeniami – szczególnie otępieniem, co dramatycznie pogarsza rokowania.
• W przypadkach pomyłek diagnostycznych skutki są tragiczne – od nieodwracalnej utraty funkcji poznawczych po błędne leczenie farmakologiczne.
• Według badań, nawet rutynowe podanie niektórych leków psychotropowych potrafi wywołać pełnoobjawowe delirium u osób w podeszłym wieku.

Statystyki i skala zjawiska: cicha epidemia

Najnowsze dane z polskich szpitali (2025)

Delirium to nie niszowy problem – to realna codzienność polskich oddziałów internistycznych, chirurgicznych i geriatrycznych. Według najnowszych analiz z 2024 roku, opublikowanych przez Czytelnię Medyczną i DOZ, częstość występowania delirium w szpitalach sięga 15-30%, a u osób powyżej 65. roku życia – nawet do 50%. Najwyższe ryzyko dotyczy pacjentów po operacjach ortopedycznych, kardiochirurgicznych oraz z chorobami neurologicznymi.

Tabela 3: Częstość delirium w różnych grupach pacjentów w Polsce (2024)
Źródło: Opracowanie własne na podstawie Czytelni Medycznej, DOZ, 2024

Ukryte koszty: ekonomia, system i rodzina

Każdy przypadek delirium to nie tylko dramat osoby chorej, ale również ogromne obciążenie dla całego systemu opieki zdrowotnej i rodziny. Według szacunków ekspertów, dłuższa hospitalizacja, konieczność specjalistycznej opieki i pogorszenie sprawności poznawczej generuje dodatkowe koszty rzędu tysięcy złotych dla każdego pacjenta. System opieki w Polsce nie jest przygotowany na masowe zarządzanie tym problemem, co przekłada się na przeciążenie personelu, częste pomyłki oraz rosnące frustracje rodzin.

Z perspektywy rodziny delirium zmienia wszystko: nagła utrata kontaktu z bliskim, konieczność podejmowania trudnych decyzji i stały lęk przed nawrotem. To emocjonalna bomba z opóźnionym zapłonem, która potrafi zniszczyć poczucie bezpieczeństwa na długo po opuszczeniu szpitala.

„Największy dramat to patrzeć, jak własny ojciec z dnia na dzień przestaje być sobą. Delirium to nie tylko halucynacje, to utrata wszystkiego, co dotąd było oczywiste.” — Cytat z wywiadu z rodziną pacjenta, Czytelnia Medyczna, 2024

Kogo dotyka delirium? Przypadki nieoczywiste

Chociaż stereotypowo majaczenie kojarzy się z osobami starszymi po operacji, rzeczywistość jest bardziej brutalna:

• Pacjenci onkologiczni podczas intensywnej chemioterapii, szczególnie w warunkach izolacji szpitalnej.
• Osoby młode z ciężkimi infekcjami (np. sepsa, COVID-19), u których dochodzi do nagłego zaburzenia równowagi metabolicznej.
• Osoby z chorobami przewlekłymi (cukrzyca, przewlekła niewydolność nerek), u których niewielka zmiana w poziomie elektrolitów może uruchomić lawinę objawów.
• Pacjenci z urazami głowy – nawet młodzi dorośli po poważnych wypadkach komunikacyjnych.
• Osoby uzależnione w trakcie nagłego odstawienia alkoholu lub leków uspokajających.

Objawy delirium: jak rozpoznać sygnały ostrzegawcze

Typowe i nietypowe objawy – pełne spektrum

Delirium nie ma jednej, „podręcznikowej” twarzy. Objawy mogą być subtelne lub spektakularne, przez co łatwo je przeoczyć – zwłaszcza w warunkach szpitalnych.

Typowe objawy:

• Nagła dezorientacja co do czasu, miejsca i osób.
• Fluktuacje świadomości – pacjent raz wydaje się „przytomny”, po chwili odpływa.
• Halucynacje wzrokowe, rzadziej słuchowe.
• Niezdolność do logicznej rozmowy, splątanie słowne.
• Zaburzenia cyklu snu i czuwania, nasilenie objawów wieczorem i nocą.

Nietypowe objawy:

• Cicha apatia, wycofanie z kontaktu – często mylone z depresją.
• Drażliwość, nagły wybuch agresji, nieadekwatne reakcje emocjonalne.
• Zmiany w odruchach, mimowolne ruchy, tiki.
• Spadek apetytu, nietypowe zachowania żywieniowe.
• U dzieci: regresja rozwojowa, lęk separacyjny, odmowa komunikacji.

Delirium hiperaktywne, hipoaktywne i mieszane

W praktyce klinicznej wyróżnia się trzy subtypy delirium, które różnią się dynamiką zachowań i reakcją pacjenta na bodźce.

Tabela 4: Podtypy delirium i ich charakterystyka
Źródło: Opracowanie własne na podstawie DOZ, 2024

Samodzielna ocena ryzyka: checklist rodzinny

Zauważenie pierwszych sygnałów delirium to kwestia czujności i znajomości objawów. Oto praktyczny przewodnik do szybkiej oceny ryzyka – szczególnie dla rodzin osób starszych i przewlekle chorych.

1. Czy bliski w ostatnich dniach stał się wyraźnie mniej kontaktowy lub przeciwnie – nadmiernie pobudzony?
2. Czy pojawiły się trudności w orientacji co do czasu, miejsca, osób?
3. Czy wystąpiły halucynacje lub nieadekwatne reakcje emocjonalne?
4. Czy występują nagłe zmiany nastroju i poziomu świadomości w ciągu dnia?
5. Czy zaobserwowano zaburzenia snu, np. nocne pobudki, dezorientację po przebudzeniu?

Jeśli odpowiedź na dwa lub więcej pytań brzmi „tak” – natychmiastowa konsultacja z lekarzem jest konieczna. Pamiętaj, że delirium rozwija się błyskawicznie, a każda godzina opóźnienia zwiększa ryzyko trwałych uszkodzeń funkcji poznawczych.

Delirium kontra demencja i psychoza: niebezpieczne pomyłki

Co odróżnia delirium od innych zaburzeń świadomości?

Diagnostyka delirium to pole minowe, na którym łatwo popełnić błąd. Kluczowe są różnice w przebiegu, dynamice objawów i możliwości odwracalności.

• Delirium najczęściej mylone jest z początkiem otępienia lub zaostrzeniem istniejącej demencji.
• Psychozy (np. schizofrenia) często różnią się profilem halucynacji – w delirium dominują wzrokowe, w psychozach – słuchowe.
• Pominięcie delirium u osoby z demencją prowadzi do gwałtownego pogorszenia funkcji poznawczych, niekiedy już nieodwracalnie.

Konsekwencje błędnej diagnozy – historie z życia

Nieprawidłowe rozpoznanie to nie tylko pomyłka w dokumentacji – to realne tragedie: niepotrzebne leki, nieadekwatna opieka i często nieodwracalne powikłania. Przykład? Pacjentka po operacji biodra, u której apatia została uznana za „naturalną” pooperacyjną depresję. Dopiero dramatyczny epizod agresji po kilku dniach zwrócił uwagę personelu na prawdziwe źródło problemu – delirium. Zbyt późna interwencja skończyła się trwałą utratą pamięci krótkotrwałej.

„Największą pułapką jest lekceważenie subtelnych zmian. Delirium to nie zawsze krzyk i halucynacje – czasem to tylko spojrzenie w pustkę, którego nikt nie zauważa.” — pielęgniarka oddziałowa, wywiad dla NewsMed, 2025

Leczenie i wsparcie: od farmakologii po technologię AI

Standardy leczenia w Polsce: co się zmienia w 2025?

Leczenie delirium w Polsce wciąż nie posiada jednolitych standardów, co często prowadzi do rozbieżności w postępowaniu klinicznym. Według najnowszych rekomendacji (NewsMed, 2025), kluczowe elementy terapii to:

• Identyfikacja i usunięcie przyczyny (infekcja, leki, zaburzenia metaboliczne).
• Wsparcie środowiskowe: minimalizacja bodźców, zapewnienie obecności bliskich.
• Leczenie objawowe: ostrożne stosowanie leków przeciwpsychotycznych (tylko w przypadku silnych pobudzeń zagrażających bezpieczeństwu).

Nowością są próby wdrażania narzędzi cyfrowych i AI do monitorowania ryzyka oraz wspierania personelu i rodzin w rozpoznawaniu pierwszych sygnałów delirium.

Tabela 5: Rekomendacje leczenia delirium w Polsce (2025)
Źródło: Opracowanie własne na podstawie NewsMed, 2025

Drugim filarem pozostaje edukacja rodzin i opiekunów – bez ich czujności nawet najlepszy system zawodzi. Wciąż jednak dostęp do psychiatrii konsultacyjnej i specjalistycznej opieki jest mocno ograniczony.

Rola wsparcia emocjonalnego i narzędzi typu AI

Współczesna opieka nad pacjentem z delirium to nie tylko farmakologia – równie ważne staje się wsparcie emocjonalne. Platformy takie jak psycholog.ai oferują narzędzia do radzenia sobie z lękiem, stresem i wypaleniem – zarówno dla pacjentów, jak i ich rodzin czy personelu. Regularna praca z emocjami, mindfulness czy tzw. „cyfrowe wsparcie 24/7” pozwala ograniczyć negatywne skutki psychologiczne związane z doświadczeniem delirium.

Co istotne, pierwsze programy pilotażowe pokazują, że integracja narzędzi AI z klasyczną opieką kliniczną pomaga szybciej identyfikować pierwsze objawy zaburzenia świadomości, usprawnia komunikację i skraca czas powrotu do równowagi po epizodzie majaczenia.

Najczęstsze błędy w opiece – czego unikać?

Leczenie delirium to walka z czasem – każda pomyłka oznacza większe ryzyko trwałych powikłań. Oto najgroźniejsze błędy popełniane przez personel i rodziny:

1. Zignorowanie subtelnych objawów hipoaktywnego delirium.
2. Nadużywanie leków uspokajających bez konsultacji z psychiatrą.
3. Izolacja pacjenta, ograniczenie kontaktu z bliskimi.
4. Brak regularnej oceny funkcji poznawczych po ustąpieniu ostrych objawów.
5. Zrzucanie winy na wiek lub choroby przewlekłe zamiast szukać przyczyny.

„Najgorszym błędem jest traktowanie delirium jak nieodłącznej części starości. To nie jest wyrok – to dramat, któremu często można zapobiec.” — dr Piotr Nowak, psychiatra konsultacyjny, NewsMed, 2025

Historie zza zamkniętych drzwi: delirium oczami pacjentów i personelu

Szpitalny dzień z delirium: opowieść pielęgniarki

Delirium potrafi zmienić rutynę szpitala w pole walki z niewidzialnym przeciwnikiem. Pielęgniarka oddziałowa z dużego szpitala opowiada:

„Najtrudniejsze są noce. Pacjent, który w ciągu dnia był spokojny, nagle zaczyna krzyczeć, zrywać kroplówkę, próbować uciec z łóżka. W oczach widać czysty strach i dezorientację – czasem wydaje się, że nikogo z nas nie rozpoznaje. Dla rodziny to szok, dla nas – codzienność, z którą trzeba nauczyć się żyć.” — pielęgniarka oddziału internistycznego, Czytelnia Medyczna, 2024

Rodzinna trauma: jak delirium zmienia bliskich

Rodzina pacjenta z delirium przechodzi przez wszystkie fazy żałoby: szok, zaprzeczenie, złość, narastający lęk i bezsilność. Dla wielu osób widok bliskiego w stanie głębokiego majaczenia jest bardziej traumatyczny niż sama choroba podstawowa.

• Często pojawia się poczucie winy („powinniśmy zauważyć wcześniej”).
• Rodziny wielokrotnie zgłaszają trudności komunikacyjne z personelem – brakuje jasnych informacji, wsparcia psychologicznego i narzędzi do monitorowania stanu chorego.
• Po przejściu przez delirium relacje rodzinne często się zmieniają – od wzajemnego oddalenia po zacieśnienie więzi w obliczu traumy.

Z drugiej strony ekranu: AI w roli towarzysza

Nowoczesne technologie coraz częściej towarzyszą rodzinom i personelowi na oddziałach szpitalnych. Narzędzia typu psycholog.ai pozwalają na monitorowanie emocji, natychmiastowe uzyskanie wsparcia lub porad dotyczących radzenia sobie ze stresem i lękiem.

Coraz więcej badań potwierdza, że regularny kontakt z cyfrowym asystentem obniża ryzyko wypalenia i stanów depresyjnych wśród opiekunów rodzinnych. AI nie zastępuje człowieka, ale sprawia, że nie trzeba być z tym doświadczeniem samotnym.

Kontrowersje i mity: co przemilczają eksperci?

Największe nieporozumienia wokół delirium

Wokół delirium narosło wiele mitów, które utrudniają skuteczne reagowanie:

• To tylko „normalny” objaw starości – FAŁSZ. Wiek jest czynnikiem ryzyka, ale delirium to zawsze patologia.
• Majaczenie zawsze wiąże się z agresją i krzykiem – FAŁSZ. Najczęstsza forma to apatyczne, „ciche” delirium.
• Nie można nic zrobić poza podaniem leków – FAŁSZ. Kluczowe są działania niefarmakologiczne i wsparcie środowiskowe.
• Delirium dotyka tylko osób z poważnymi chorobami – FAŁSZ. Może pojawić się u każdego w wyniku infekcji, odwodnienia lub nagłego stresu.

„Największy błąd to traktowanie delirium jak niegroźnego epizodu. Nieleczone prowadzi do trwałych zmian w mózgu, depresji i utraty samodzielności.” — dr Anna Zawadzka, geriatria, DOZ, 2024

Czy delirium zawsze wymaga leczenia?

Nie każdy epizod delirium wymaga interwencji farmakologicznej, ale KAŻDY wymaga czujności i działania. Najważniejsze to usunięcie przyczyny i zapewnienie bezpieczeństwa pacjentowi.

Granice nauki i etyki: AI vs. człowiek w opiece

Nowoczesne narzędzia cyfrowe i AI usprawniają pracę personelu, ale rodzą też pytania: gdzie kończy się technologia, a zaczyna ludzka wrażliwość?

Tabela 6: Porównanie możliwości i ograniczeń AI w opiece nad pacjentami z delirium
Źródło: Opracowanie własne na podstawie doświadczeń psycholog.ai, 2025

Praktyczny przewodnik: jak działać tu i teraz?

Pierwsza pomoc przy delirium: co możesz zrobić sam

1. Zachowaj spokój – nie podnoś głosu, nie reaguj agresją.
2. Zapewnij bezpieczne otoczenie – usuń niebezpieczne przedmioty.
3. Utrzymuj regularny kontakt wzrokowy i mów prostym językiem.
4. Jeśli to możliwe – nawiąż kontakt z bliską osobą pacjenta.
5. Nie zostawiaj pacjenta samego w stanie pobudzenia lub apatii.

• Najważniejsze to nie panikować – zachowanie spokoju przynosi więcej korzyści niż szybka, nieprzemyślana reakcja.
• Zawsze informuj personel medyczny o zmianach w zachowaniu – nawet drobne sygnały bywają kluczowe.
• W razie wątpliwości korzystaj z narzędzi wsparcia emocjonalnego, by nie dopuścić do wypalenia opiekuna.

Kiedy i jak szukać profesjonalnego wsparcia?

1. Natychmiast, jeśli objawy delirium pojawiają się nagle i są nasilone.
2. Gdy objawy utrzymują się dłużej niż dobę lub nawracają.
3. W przypadku towarzyszących objawów neurologicznych (drgawki, utrata przytomności).
4. Jeżeli delirium współistnieje z ciężkim urazem, infekcją lub po operacji.

Pamiętaj, że szybka konsultacja z lekarzem, neurologiem czy psychiatrą to nie oznaka paniki, lecz profesjonalnej troski o zdrowie bliskiego.

Lista kontrolna: jak rozmawiać z personelem medycznym

1. Opisz dokładnie, kiedy pojawiły się objawy i jak wygląda ich przebieg w ciągu dnia.
2. Wskaż na ewentualne czynniki ryzyka (leki, choroby przewlekłe, zmiany środowiskowe).
3. Zapytaj o możliwość konsultacji psychiatrycznej lub neurologicznej.
4. Poproś o informację na temat możliwych powikłań i strategii wsparcia po ustąpieniu objawów.

Delirium dziecięce i młodzieżowe: temat tabu

Czy dzieci mogą przeżyć delirium?

Tak – choć rzadziej niż dorośli, dzieci i młodzież również mogą doświadczyć delirium, szczególnie w przebiegu ciężkich infekcji, po operacjach lub w wyniku urazów.

• Najczęstszą przyczyną są nagłe infekcje, odwodnienie, powikłania pooperacyjne.
• Objawy często różnią się od tych obserwowanych u dorosłych – dominuje lęk, regresja rozwojowa, odmowa kontaktu.
• Diagnostyka jest utrudniona z powodu braku świadomości problemu wśród personelu i rodzin.

Przykłady i wyzwania diagnostyczne

W praktyce klinicznej dzieci z delirium często są kierowane najpierw do psychologa, a dopiero potem do neurologa lub psychiatry. W wielu przypadkach objawy ustępują po usunięciu czynnika wywołującego (np. infekcji), ale ryzyko powikłań poznawczych pozostaje.

Tabela 7: Charakterystyka delirium w różnych grupach wiekowych dzieci i młodzieży
Źródło: Opracowanie własne na podstawie dostępnych publikacji pediatrycznych, 2024

Kulturowe oblicza delirium: między tabu a normalnością

Delirium w historii, sztuce i społeczeństwie

Delirium nie jest zjawiskiem nowym – w przeszłości bywało interpretowane jako opętanie, „szaleństwo” lub efekt działania sił nadprzyrodzonych.

• W literaturze opisywane jako „nocne majaczenia” czy „widzenia gorączkowe”.
• W sztuce przedstawiane na obrazach z epoki Baroku i Romantyzmu – m.in. w twórczości Goi.
• Współcześnie temat rzadko pojawia się w mediach – najczęściej w kontekście dramatycznych hospitalizacji.

Czy społeczeństwo stygmatyzuje majaczenie?

Mimo rosnącej wiedzy, delirium wciąż wywołuje lęk i poczucie wstydu – zarówno u pacjentów, jak i ich rodzin. Często ukrywa się ten epizod, traktując go jako „wstydliwy incydent”, zamiast jako poważny sygnał alarmowy.

„Wstydzimy się mówić o delirium – jakby chwilowa utrata świadomości przekreślała całą godność człowieka.” — cytat z wypowiedzi opiekuna rodzinnego, Czytelnia Medyczna, 2024

Ta stygmatyzacja prowadzi do opóźnień w diagnostyce, pogłębia izolację i narastający stres psychiczny. Rozmowa o delirium to pierwszy krok do zmiany społecznego nastawienia i poprawy losu chorych.

Nowe technologie i przyszłość wsparcia: AI, psycholog.ai i co dalej

Przykłady zastosowania AI w codziennej opiece

Sztuczna inteligencja coraz śmielej wkracza do codziennej opieki nad osobami z ryzykiem delirium.

• Monitorowanie parametrów życiowych i analizowanie ryzyka na podstawie algorytmów.
• Wsparcie emocjonalne dla rodzin i personelu dostępne 24/7.
• Automatyczne checklisty objawów i przypomnienia dla opiekunów o konieczności kontaktu z lekarzem.
• Personalizowane rekomendacje działań prewencyjnych dostosowane do indywidualnych czynników ryzyka.

Możliwości i ograniczenia cyfrowych asystentów

AI usprawnia opiekę, ale nie rozwiązuje wszystkich problemów. Największą siłą cyfrowych asystentów jest dostępność i szybkość reakcji – największą słabością brak głębokiej empatii i kontekstu sytuacyjnego.

„AI to narzędzie – nie substytut człowieka. Najlepiej działa w duecie z empatycznym personelem i dobrze poinformowaną rodziną.” — komentarz eksperta ds. AI w psychiatrii

Podsumowanie i wezwanie do działania: nie bądź obojętny

Najważniejsze wnioski i powtórka kluczowych sygnałów

Delirium to stan, którego nie wolno lekceważyć – niezależnie od wieku, stanu zdrowia czy okoliczności hospitalizacji. Najważniejsze sygnały alarmowe to:

• Nagła dezorientacja, zaburzenia uwagi i pamięci.
• Fluktuacje objawów – raz pobudzenie, raz apatia.
• Halucynacje, zmiany zachowania, nietypowe reakcje emocjonalne.
• Nasilenie objawów wieczorem i nocą.

Gdzie szukać wsparcia – lista przydatnych kontaktów

Jeśli podejrzewasz delirium u siebie lub bliskiego, natychmiast skontaktuj się z:

1. Lekarzem prowadzącym lub lekarzem rodzinnym.
2. Neurologiem lub psychiatrą konsultacyjnym (szpital lub poradnia).
3. W sytuacjach kryzysowych – pogotowie ratunkowe.
4. Organizacjami wsparcia dla opiekunów osób starszych i przewlekle chorych.
5. Platformami wsparcia emocjonalnego, np. psycholog.ai, które oferują całodobowy dostęp do porad oraz ćwiczeń mindfulness.

Pamiętaj, że szybka reakcja ratuje życie i ogranicza ryzyko trwałych powikłań.

Dlaczego świadomość delirium zmienia wszystko?

Delirium nie jest wyrokiem, ale poważnym sygnałem ostrzegawczym. Im szybciej je rozpoznasz i zareagujesz, tym większa szansa na powrót do równowagi. Nie wstydź się pytać, szukać informacji i korzystać z nowoczesnych narzędzi wsparcia.

„Najważniejsze to nie być obojętnym – delirium to stan, który może dotknąć każdego, a szybka reakcja daje szansę na pełny powrót do zdrowia.” — cytat z kampanii informacyjnej DOZ, 2024

Zadbaj o siebie i bliskich – bądź czujny, edukuj się i korzystaj ze wsparcia, jakie daje współczesna psychologia i technologia. Delirium to chaos, który można oswoić – jeśli tylko nie odwrócisz wzroku.